Wat mis ik haar lieve bekkie en haar schattige maniertjes. Geen theaterstuk meer voor wat lekkers. Maar ook nooit meer rauzen met je bal. Hoe ziek je was, een half uur voordat ze werd ingeslapen, vloog ze nog door de woonkamer. Puur op wilskracht, haar lijfje kon niet meer.
Ik mis haar stabiele persoonlijkheid. De hele wereld werd tegemoet getreden met de " I don't give a fuck" houding. Kwam er een hond vervelend doen, meestal was je lip optrekken genoeg om ze te doen afdruipen. Was er een hond vervelend tegen Maggie, ze ging ertussen staan en de hond droop af. Maar meestal probeerden ze het niet eens, haar attitude was genoeg.
Geen groter feest dan spelen met de neefjes en nichtjes. Hoe oud je ook werd, vol vuur speelde ze. In het water, mee op de sup, hoe wilder, hoe beter. Voetballen met alle kinderen in de buurt, hilarisch was dat. Je kopballen waren je handelsmerk. Zo kan ik nog wel even doorgaan. We hebben zoveel gedaan samen. Behendigheid, detectie op latere leeftijd, maar dat ging zonder moeite, kilometers gewandeld, dogsurvival, suppen. Alles was leuk.
Ik kan alleen maar hopen dat ik ooit weer zo'n lieve, makkelijke, stabiele hond in mijn leven krijg. Voor nu is er een lege plek. Maar het is goed zo. Het leven ging heel rap lijden worden. En dat gaan we niet doen. Rust zacht, mijn lieverd. Je wordt gemist!
